Murawy napiaskowe charakteryzują się dużą różnorodnością florystyczną, z czym związana jest bogata fauna bezkręgowców, zwłaszcza chrząszczy, muchówek, błonkówek i owadów prostoskrzydłych, pluskwiaków i motyli.

Murawy napiaskowe wykształcają się na ubogiej w składniki pokarmowe piaszczystej glebie. Luźny, niestały, łatwo przenoszony przez wiatr piasek utrudnia zakorzenianie się roślinom. Przestwory między jego ziarnkami są duże, a ich siła ssąca niewielka, dlatego nie podsiąka tu woda gruntowa a wsiąkanie wód opadowych utrudnia znajdujące się w luźnej glebie powietrze. Panujący deficyt wody pogłębia nadmiernie nagrzewający się w promieniach słońca piasek, którego temperatura dochodzić może nawet do 60C. W nocy następuje silne wyparowywanie ciepła i gwałtowny spadek temperatury. W tak skrajnie nieprzyjaznych warunkach dla życia mogą przetrwać tylko specjalnie przystosowane rośliny pionierskie posiadające:

a) mała powierzchnia liści (wąskie liście) – babka piaskowa, bylica polna, szczaw polny.
b) pokrycie liści woskiem – goździki: kartuzek i kropkowany.
c) pokrycie liści kutnerem – kocanki piaskowe, pięciornik srebrny.

• Usuwanie nalotu drzew i krzewów, z właszcza sosny, tarniny i brzozy. Po wykonaniu zabiegu koniecznie należy usunąć ścięty  materiał z muraw. Jego pozostawienie przyspieszy proces sukcesji spowodowanej zwiększoną ilością materii organicznej.
• Kontynuowanie lub zapewnienie ekstensywnego wypasu (0,4-0,6 DJP/ha) . Najlepiej przy użyciu “prymitywnych”  lokalnych ras  zwierząt, najlepiej owiec rasy wrzosówka, świniarka lub (i) kóz.  Najkorzystniejszy jest wypas naprzemienny (kwaterowy i wolny), w cyklu czteroletnim.
  
• Kontrolowane wypalanie. Sugerowany okres to przełom zimy i wiosny po zejściu pokrywy śnieżnej i wysuszeniu pokrywy roslinnej, przed nadejściem ciepłych dni i początkiem okresu wegetacyjnego). Wypalaniu powinna każdoroazowo  podlegać  tylko część obszaru. Zabieg powinien być stosowany nie częściej niż raz na 8-10 lat.
• Umieszczenie odpowiednich zapisów w Planach Zagospodarowania Przestrzennego Gmin. Zakaz zabudowy i zalesiania. Objęcie terenów ochroną w formie użytkow ekologicznych lub rezerwatów przyrody (“częściowych” – umożliwiając czynną ochronę).
  

• Przegląd terenowy powinien być prowadzony co 5 lat w poszczególnych płatach.
• Dokumentacja powinna byc prowadzona przez wykonywanie zdjęć fitosocjologicznych i dokumentacji fotograficznej. Należy także ocenić ilość odłożonej materii organicznej.
• Ocenie należy poddawać dynamikę poszczególnych płatów, zwłaszcza jego skład gatunkowy ze szczególnym uwazględnieniem pojawiających się  siewek drzew i krzewów oraz stanowisk cennych gatunków roślin.
  

Pionierskie, bardzo luźne, florystycznie ubogie zbiorowiska z dominującą trawą szczotlichą siwą, inicjujące proces zarastania na wtórnie powstałych piaszczyskach. Pomiędzy kępami szczotlichy występuje nagi piasek, na którym wiosną pojawiają się gatunki jednoroczne, m.in.: sporek wiosenny i chroszcz nagołodygowy, które po wydaniu nasion giną. W bardziej zaawansowanych stadiach rozwojowych, gdy podłoże jest coraz bardziej utrwalone, pojawiają się mniejsze lub większe skupienia porostu rogaczki kolczastej i mchów – błonnika kłosistego i zęboroga purpurowego. Przybywa również bylin. Oprócz czerwców – rocznego i trwałego, rosną tu: jastrzębiec kosmaczek, jasieniec piaskowy, połonicznik nagi, babka piaskowa, macierzanka piaskowa i kocanki piaskowe. Zbiorowisko ma w tej postaci wyraźnie dwuwarstwowy charakter, przy czym warstwa zielna wyraźnie dominuje nad mszysto-porostową.

Mezofilne, niskie murawy, których głównym budulcem są wąskolistne trawy: kostrzewy – czerwona i owcza oraz mietlice – pospolita i psia. Udział szczotlichy siwej jest wyraźnie ograniczony. Wśród traw rosną byliny, które w okresie kwitnienia nadają murawom charakterystyczny kolorowy wygląd. Należą do nich: zawciąg pospolity, goździk kropkowany, skalnica ziarenkowata, macierzanka piaskowa, bylica polna, koniczyna polna, rogownica polna, jastrzębiec kosmaczek, kocanki piaskowe i rozchodniki – sześciorzędowy i ostry. Do urozmaicenia roślinności przyczynia się także sosna zwyczajna, której siewki początkowo są małe i w niewielkiej liczbie. Z czasem ich przybywa a murawa zamienia się stopniowo w słabo zwarty, suchy bór sosnowy. Naturalny proces sukcesji muraw w kierunku lasu powstrzymywany może być wskutek spasania i wypasu owiec lub bydła. Zwierzęta te, bowiem niszczą siewki sosny.